طی چند مطلب گذشته؛ پس از طرح آنچه درباره نفوذ نمی دانیم و همچنین بعد از مرور مختصر جوانب و ابعاد مختلف نفود؛ از تهاجم در ظواهر فرهنگ همانند تئاتر، سینما و فعالیت رسانه‌ای تا رسوخ در اندیشه و باورهای جامعه؛ به بررسی موضوع تماس فرهنگی یا الغای فرهنگ بومی در پروژه نفوذ پرداختیم و سپس سعی کردیم در مطلبی با عنوان سبک زندگی آریامهری؛ تخطئه و استخفاف دین و ملت؛ گذری محدود به تاریخ کنیم تا مبحث شفاف شود. پس از آن بحث به بررسی ابعاد نفوذ فرهنگی در جمهوری اسلامی به ویژه عرصه سینما و در حوزه مالی و نفوذ اقتصادی کشیده شد؛ بالاخص طی مطالبی که با عنوان ماجراهای غول سازندگی؛ رجعت با فرمان مانور تجمل و کارکرد اقتصاد در عرصه نفوذ؛ ماجرای مدیران سفیه و مدبّرِان لرزان ارائه گردید. در ادامه به طرح موضوع چگونه نفوذ اقتصادی در حوزه فرهنگ یک جامعه موضوعیت پیدا می‌کند، پرداختیم و این امر موجب شد تا پس از آن در مطلبی با عنوان تبدیل نفوذ رسمی به نفوذ سفارتی به این پرسش پاسخ دهیم که چگونه موضوعات مالی و اقتصادی در سابقه‌ی فرهنگی و بالاخص سینمایی کشور، اسباب نفوذ رسمی و غیر رسمی را مهیا ساخته است. بعد از آن بود که به موضوع هنر سفارتی و تزریق بودجه های ۵۰ هزار یورویی به بدنه‌ی فرهنگی کشور پرداخته شد و نقش شفاف و قابل پیگیری سفارتخانه‌های غربی در نفوذ غیررسمی بر بدنه‌ی فرهنگی کشور و تغییر سبک زندگی اسلامی-ایرانی جامعه تا حدودی مورد بررسی و نقش مدیران فرهنگی کشور در این زمینه طی مطلبی با عنوان نفوذ با طعم وادادگی برخی مدیران جمهوری اسلامی مورد توجه قرار گرفت. اکنون در ادامه بررسی موضوع نفوذ فرهنگی و تلفیق آن با نفوذ اقتصادی و مالی، به مبحث ورود پول های کثیف در بخش فرهنگ و به ویژه در عرصه صنعت سینمای ایران خواهیم پرداخت.

البته باید بر این نکته توجه داشت که قطعاً موضوع استفاده از پول های کثیف محدود به صنعت سینمای ایران و جو فرهنگی و اقتصادی ویژه کشور در این عرصه ها نخواهد بود و همچنین منحصر به شرایط خاص نفوذ در ایران اسلامی نیست و اساساً حضور پول های کثیف در عرصه ی فرهنگ و هنر، پدیده ای جهانی و رایج به منظور پولشویی (Money laundering) محسوب می‌شود.

همانطور که گفته شد حضور جریان فاسد اقتصادی در بدنه دولت یازدهم و استفاده این جریان از ظرفیت های صنعت سینما نمی‌بایست پدیده ای جدید و منحصر به شرایط نفوذ در ایران اسلامی قلمداد شود و باید دانست که فرآیند گم کردن منشا پول‌های ناسالم یا همان پولشویی، به واسطه ی صنعت سینما، پدیده ای رایج در جهان امروز است. در این راستا می توان به درگیری مارتین اسکورسیزی با پدید ه ی پول های کثیف در موضع ساخت فیلم گرگ وال استریت (The Wolf of Wall Street) در سال ۲۰۱۳ میلادی اشاره کرد؛ فیلمی که بر اساس نظر پلیس فدرال آمریکا (اف بی آی) ، بیش از صد میلیون دلار از هزینه ساخت آن از منبع صندوق های سرمایه‌گذاری دولتی در مالزی به نام وان ام دی بی (۱Malaysia Development Berhad (۱MDB)) به سرقت رفته و این شرکت طی پرونده پولشویی عظیم خود، در بخشی از هزینه ی ساخت این فیلم سینمایی مشارکت نمود.

به عبارتی دیگر؛ پدید ه ی پولشویی، تنها کارکرد بکارگیری پول های کثیف در عرصه فرهنگ و هنر نیست و به نوبه ی خود می‌تواند زمینه های لازم برای نفوذ فرهنگی در کشور را فراهم سازد؛ چراکه صاحبان پول های کثیف با حضور سیستماتیک خود در عرصه ی فرهنگ و هنر و بالاخص صنعت سینمای کشور، مقبولیت و مشروعیت اجتماعی‌شان را افزایش می‌دهند.

بر این اساس عموم مفسدان اقتصادی و یا به تعبیری همان نفوذگران اقتصادی که به واسطه ی پول های کثیف خود اقدام به حضور گسترده و شبکه ای در عرصه ی فرهنگ و هنر کشور می کنند؛ علاوه بر پیگیری فرایند پولشویی و استفاده ی حداکثری از پتانسیل صنعت سینمای کشور و... هدف اصلی دیگری را نیز مد نظر دارند. به بیان دیگر، این افراد تمرکز ویژه‌شان معطوف تسخیر قدرت و ایجاد جایگاه ویژه ی اجتماعی برای خود است و از این جهت درصدد ایجاد مقبولیت بین مردم جامعه و یا قشرهایی خاص و همچنین اثرگذاری بر فرایندهای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جامعه هستند. و این گونه است که عموم صاحبان پول های کثیف به عنوان نفوذگران فرهنگی، سعی می کنند تا پول های با منابع نامشخص خود را به صورتی رسانه ای وارد عرصه ی سینمایی کشور نمایند و از این طریق هنرِ هنرمندان و سینماگرانی را که در شرایط بد و نابسامان این روزهای سینمای کشور، دغدغه ی شدید مالی را تجربه می کنند و برای بقای خود در عرصه ی فرهنگ و هنر کشور، به شدت نیازمند حمایت مالی هستند، به خدمت منافع خویش در  آورند.

از این جهت است که می بایست توقع داشت، متولیان و مسئولان ارشد حوزه فرهنگ و هنر کشور، برخلاف روش و منش گذشته خود، به موضوع حضور فعال پول های کثیف در عرصه ی فرهنگی کشور و تلفیق نفوذ اقتصادی و نفوذ فرهنگی توجه ویژه ای نمایند و میان بخش خصوصی دغدغه مند سینمای ایران و آدم های خصوصی با پول های مجهوال الهویه و... تفاوتی ویژه قائل شوند.

پس باید به این موضوع توجه داشت که همانا اگر شرایط بی تدبیری و عدم اشراف و توجه مسئولان و متولیان فرهنگی کشور به موضوعات اقتصادی عرصه ی های مختلف هنری و بالاخص صنعت سینمای کشور ادامه پیدا کند، دیری نخواهد گذشت که هنرمندان ِدرگیر معیشت و همچنین فرهنگِ قرار گرفته در تنگنا و مضیقه ی مالی، به انواع فقر مادی، علمی، عقیدتی و معرفتی و... مبتلا می‌شود و عوامل دخیل در این حوزه ها به سمت هر منبع و حامی مالی ولو مالکان دارایی های حرام و شبهه دار جذب می‌شوند و نهایتاً بر خلاف منافع فرهنگی جامعه و حتی بر خلاف باورهای دورنی و اعتقادات پیشین خود، آثاری سخیفی را تولید نمایند.